KALEMİM - 7 -

KALEMİM  -  7  -

Tarihler eskimiş ,asırlar sonra,
ağır adımlarıma inat,hızla çarpan yüreğimle ,
 ilerlerken toprak yolda.
Kenardaki ağaçların dallarında ,yaprak yerine saçların,
kır çiçeklerinde kokun vardı.
Hani bir gün yaşardı kelebekler,sevdiğini göremezdi bir daha ?
Seninle kovaladığımız kelebekler toplanıp ,
senin sardığın bedenimi sarmakta.
Papatyaların arasında hayallerimiz
 ve
 bizi terk etmeyen hasretimiz.
Birlikteyken  seninle, hep bahardı  mevsimimiz ,
 Birbirinden ayrılmaya cesareti olmayan  gözlerimiz.
Aşkımız , Tutkumuz tarif edemediğimiz  Korkumuz.

En güzel kızıydın sokağın,mahallenin , Şehrin , Ülkenin hatta Dünyanın.
Boş ver bunları sen,
En güzeliydin ,  tek güzeliydin gönlümün.
Sultanı olacaktın sana adanmış ömrümün.
Bende anlayamadım, Hangi sabahımızda güneş battı?
Hangi nehrimiz tersine aktı.
Ölüm bizi ayırana kadar derken,
Ne oldu , hangimiz öldü vaktinden erken.

Kapın kalbime çarpmakta. Şimdi başındayım sokağın ,
Her geçişte demir parmaklıklar ardından baktığın.
Kalbime sorgusuz sualsiz akıp,Vakitli , vakitsiz beni yaktığın.

Sanki geçmemiş yıllar,Hala delikanlı çağımdayım.
o acemi aşkım ile,
çıkacaksın diye saatlerce sokağının köşesinde kaldığım...

y.pamuk
03/09/2013