Bu sabah bir başka resmettim seni.
Ne kadar çırpınsamda nafile,
Mecbur yaşayacağım yalnızlık hissemi.
Becerdim de aslında hissizliği sevmeyi.
Gönül unutmuş bakarken görmeyi.
Gercekler saldırsa da duygularıma.
Solduramazlar ya yüzümdeki çocuksu gülmeyi
Seni tanıyormuyum hey içimdeki yalnızlık.
Yoksa herkese aynı mı bu hoyrat saldırışın.
Var derken içimizde baharlar yazlar,
Aslında hep ortasindamiyız tükenmez kışın.
Bu hengamenin sonu söyle ne zaman,
Bitecek mi ayriliklar, nasip mi vuslatlar?
Ya da bir ömür böyle çaresiz oyalanıp,
Sonsuza kadar sürecekmi dilsiz ağıtlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder