Yaşamı sevdiğim kadar sevmiyorum kendimi, Sevseydim hırpalamazdım bana ait vakitlerimi. Ama bir gülen gözü gördüm mü baharı beklemiyor mevsimlerim, Bir tatlı sözde yıkılıyor içimde daha oluşmaya başlamayan nefretlerim. Eğilmeyi bilince başaklar gibi her fırtınadan sonra yeniden dikilirim. Toprak başlangıcımdır içime her gün yeni yeni filizler ekerim. Yağmura dayayıp gövdemi bulutların arasından kana kana içerim. Duygu duygu insan olur, sayısız dirilirim. Ne ben kimseyim, ne de kimse benim. Gelene de gidene de eyvallah derim, Bir canımız var vereni de seveni de bilirim. Dünya bir köşede dursun, Vakitli vakitsiz bilinmez diyarlara gider gelirim Bardağımıza acı şerbet dayasalar Onuda gönül şerbetidir diye hatır için içerim. Yasin Pamuk