Hayatın yükünü çeken bilir,
Çoktan rafa kaldırmıştır hayallerini,
Akşam olduğunda,
Varsa damı akmayan bir yuva,
Kuru soğan birde ekmek yanında
Değmeyin keyfine,
Ne istesin ki daha.
Film sahneleri kadar uzaklaştı bizden,
Yokluğun yoksulluğu.
Cebimizde para olsa kalbimiz fakir,
Kalbimiz zengin olsa cebimiz tamtakır.
Kime ne haktır yada ne mubahtır.
Belkide bir kaç şey zor bu hayatta,
Hatta birkaç milyon şey,
Yada tüm yaşamı biziz zorlaştıran.
kendi kendimize,
Ruhumuzu bedenimizden bıktıran.
Çok değiştik son zamanlarda çok,
Daha köprünün altından sular akmadan.
Çok değiştik hemde çok,
Bir kez olsun dönüp kendimize sen kimsin diye bakmadan
Oysa,
Kapılarımız tahtaydı, düz anahtarı üzerinde.
Birkaç çeşit koltukta yoktu köşede bir sedir.
Akşam yemekten sonra çat kapı gelirdi komşular.
Çoluk çocuk bir odaya doluşurdular.
Kimse kimsenin arabasının markasına,
Evine, katına, denizde yatına,
Nüfusuna göre davranmazdı
Komşunun buzdolabı mahallenindi,
Telefonu ortak, dert bir mutluluklar birdi,
Aile gibi birbirini candan sever
Her türlü sıkıntısını, neşesini bilirdi.
Ne oldu bize? neden anlayamadık?
Hangi görmemişlik sinsice aramıza girdi.
Evet şimdi varlığından haberdar olduğumuz ,
Bir çok şey o zaman yoktu,
Ellerimiz nasırlıydı ama yüreğimiz yumuşak,
Mizacımız sertti bakışlarımız şefkat dolu.
Yaşamanın ne kadarda kutsalmış amacı,
Böylesine adileşmesi ne kadarda acı.
Yasin PAMUK
