Sen gidince hiç bir şey değişmiyor aslında,
Hep kandırmaca değil mi yaşam,
Asılsız duyguların sözcüklerdeki zayıf tutunuşu,
Birkaç damla gözyaşı ardından,
O da şanslıysan.
Anlıyorsun uğurlandığını,
Kapının önünde ters çevrilmiş bir çift ayakkabıdan.
Anla artık anla ,
Yokluk gibisin,
Yalnızlığına yolculuk ederken,
Silinip giden.
Işıklar sönüyor görmüyor musun?
Ne kaldı ki geriye,
Mahzun ömründen.
Şimdi,
Uzun uzadıya anlatmak istesem yaşantımı,
Şöyle başımı çevirip,
Doyası hayatın camından bir kez olsun bakmayışı mı.
Ama ne benim zamanım,
Nede sizin boşluğunuz var
Zahmet edip Beni dinleyecek kadar.
Vakit dar,
Göğsümde başlıyor telaşlar,
Kimse duymasa da,
Kulaklarımda çığlıklar,
Ruhumda heyulalar.
Benim olan ne varsa geride kalsın,
Kabir dar, istesen de sığdıramazsın.
Belki sohbet ederiz son akşam üstü,
Oturup şöyle yalanlara karşı,
Bozulmadan sahteliklerin masum büyüsü.
Yoksa başladı mı çıplak yolculuk
Ne yaparsan yap bu gidişi durduramazsın.
Var mı mutluluğun ispatı yada ölçüsü?
Hissetmiyorsan ne kalbini,
Ne de kimseyi kandıramazsın.
Yasin PAMUK
